Jakub Dziewit

„Kogo to obchodzi”, to ekspozycja na intymną przestrzeń mojego prywatnego życia. Zestaw wyselekcjonowany pod wystawę skupia się na akapitach wielowątkowej opowieści, w której rozmaite historie splatają się ze sobą, uzupełniają, gmatwają w drodze do chaosu po to, aby na koniec zostawić odbiorcę z zapytaniem WTF?Tematem tego eksperymentu są bliscy mi ludzie, rodzina, czułe miejsca, zdarzenia, które onegdaj, w jakiś sposób wpłynęły na moje życie, podejmowane wybory i obrane ścieżki. Inaczej biorąc jest to przykład wizualnego dziennika, najbardziej podstawowego celu, dla którego człowiek wrażliwy sięga po aparat fotograficzny. Utrwalam sytuacje i osoby na pamiątkę, z sentymentu, ale przede wszystkim z powodu natręctwa typowego dla osoby, której praca jest całkowicie wymieszana (a właściwie wstrząśnięta) z życiem. Nie ma w tym pozy, zagrania, aranżacji. Jest autentyzm, spontaniczność i prawda. W tej niekończącej się historii zdecydowanie występuję jako uczestnik a nie obserwator. Oczywiście każdy człowiek ma podobne perypetie, wspaniałych przyjaciół, których porzucił, rodzinę, którą pielęgnuje raz na jakiś czas. W każdym życiu jest nadzieja i rozczarowanie, humor i wygłup, smutek i śmierć a jednak bycie fotografem pozwala z chaosu zdarzeń, lawiny sytuacji i tysięcy spotkań, rozstań, rozmów, krzyków i szeptów wyłuskać esencję, uchwycić ten jeden właściwy moment, zamknąć w kadrze ulotność chwili. Fotografia pamiątkowa jest jak dobre wino. Im dłużej odpoczywa i czeka zamknięta w kapsule czasu, tym więcej sentymentu i smaku nabiera, gdy ją uwolnić.Postscriptum. Wszystkie te fotografie popełniłem leciwym analogowym aparatem FUJI GA 645, który w latach osiemdziesiątych był reklamowany przez producenta jako kamera point & shot (automatyczny pomiar światła, wbudowany flesz, automatyczny transport filmu, auto focus) czyli właściwości kompaktu przeniesione do kamery średnioformatowej. Podręczny, precyzyjny, trochę toporny z wyglądu ale przez to chyba sexy, stał się moim częstym towarzyszem, a każde naciśnięcie migawki było niczym celebra. Kupiłem go z czwartej ręki w 2013 roku i od tego czasu mogę datować start tego projektu. Ponieważ fascynuje mnie fotografia srebrowa i jej wszelkie niedoskonałości, celowo skupywałem materiały przeterminowane, nie dbałem również o warunki ich przechowywania interesując się tym jaki skutek na obrazie będzie miał upływ czasu. Kuratorem wystawy jest Jakub Dziewit. Zwiedzanie od wtorku 6.02 do niedzieli 11.02 w godzinach otwarcia kina.

Celem wykładu będzie przedstawienie najnowszej polskiej fotografii dokumentalnej i reportażowej wykorzystującej estetykę amatorską oraz dyskusja nad jej założeniami i/lub nieuświadomionym podążaniem za dominującym trendem estetycznym, a także nad implikacjami funkcjonowania takich, a nie innych wzorców wizualnych. Będzie to więc próba odpowiedzi na pytanie, czy rzeczywiście musimy robić zdjęcia z lampą błyskową, żeby opowiedzieć prawdę o świecie, a jeśli tak, to dlaczego większości osób to nie wychodzi.